Rozdział 4

*Oczami Jade*

Ja i ten wariat weszliśmy razem do jakiejś kawiarni. Lokal wyglądał całkiem porządnie, nie należał do tych najtańszych, wręcz przeciwnie. Zajęłam miejsce przy oknie i wyjęłam telefon, żeby zobaczyć czy nikt do mnie nie dzwonił. W tym czasie chłopak zajął miejsce na przeciwko mnie. Nie miałam żadnych nieodebranych połączeń, więc schowałam urządzenie i zaczęłam rozmowę.

Nie będę tu traciła czasu na bezczynne siedzenie i milczenie. Nie po to tu jestem.

- No więc... po co mnie tu przyciągnąłeś? - zaczęłam.

- Tak jak już mówiłem, chciałem Cię przeprosić za to całe zamieszanie. Nie chciałem naruszać Twojej prywatności, ani nic w tym rodzaju, ja po prostu... - mamrotał coś Zayn. 

- Dobra, starczy, już to mówiłeś - przerwałam mu i w tym czasie podszedł do nas kelner. 

A no tak, jesteśmy w kawiarni.

- Coś podać? - zapytał mężczyzna w średnim wieku. Spojrzałam na menu, wzięłam je do ręki i zaczęłam szukać odpowiedniego napoju dla mnie. 

Hmm... nie mam ochoty na kawę, ale i tak wybiorę jakąś mocną. 

- Poproszę tą "bardzo mocną czarną" - rzekłam. 

- Um...ja to samo co dla tej pani - powiedział brunet. 

Czy on wie jaka ta kawa jest mocna? Najwyraźniej nie. Ale cóż, jego strata.

- Za chwilę wrócę z zamówieniem. A może chcą państwo zamówić coś do kawy? - zapytał kelner.

- Jade, co wybierasz?

- Ja nic nie chce. Kawa mi starczy - burknęłam.

Zbyt długo dbałam o moją figurę, żeby teraz nawpieprzać się ciasta.

- W takim razie... sernik z białą czekoladą, poproszę. Dwa razy - chłopak złożył zamówienie, po czym się uśmiechnął.

Zaraz, zaraz. Jakie "dwa razy"?

- Jesteś aż taki głodny, że zjesz dwa kawałki?

- Nie, jeden jest dla Ciebie, Jade.

No co Ty? W ogóle się nie domyśliłam...

- Mówiłam, że ja nie chcę. Nie rozumiesz jak coś do Ciebie mówię? Może mam Ci to napisać na kartce? O ile umiesz czytać. Bo pewnie z tym też masz problemy.

Zdenerwował mnie. I się jeszcze szczerzy, jak zwykle.

- Spokojnie, jak nie chcesz to nie musisz jeść - odparł spokojnym tonem.

I czego on taki spokojny? Chyba mam dzisiaj jakiś gorszy dzień, bo ten człowiek się mnie nie boi. Zaraz, zaraz... to właśnie on mi go spieprzył. Od samego rana!

- Słuchaj, czego Ty ode mnie chcesz człowieku? Odczepisz się ode mnie czy nie?

- Uh, nie wiem o co Ci chodzi. 

- Coś mi się nie wydaje. Gdy wypiję kawę, wychodzę stąd i masz mi się więcej nie pałętać pod nogami, rozumiesz? - powiedziałam przez zęby.

- Mam państwa zamówienie! - przerwał mi kelner. 

Wzięłam do ręki filiżankę i dosłownie wlałam w siebie napój. Zayn patrzył na mnie z otwartą buzią. Spróbował kawy i od razu się skrzywił. Gwałtownie odstawił filiżankę i przysunął sobie i mi ciasto.

- Smacznego! - krzyknął przeszczęśliwy chłopak.

- Stwierdzam u Ciebie chorobę umysłową albo chociażby ubytek słuchu, bo na taką tępotę nie ma innego usprawiedliwienia!

- No jedz i nie marudź, bo to ciasto jest przepyszne. Mniam!

A ten dalej swoje. Serio jest jakiś chory. Zadzieranie ze mną nie wyjdzie mu na dobre. I mam jeszcze małe pytanko... skąd on wie, że to jest moje ulubione ciasto?!

- No dobra. Zrobię dzisiaj Dzień Dobroci Dla Zwierząt i zrobię Ci tą przyjemność jedząc sernik. Zadowolony?

- I to bardzo! 

Znowu się szczerzy. Co za człowiek... 
Zjadłam ciasto równie szybko jak wypiłam kawę i wstałam z miejsca z zamiarem wyjścia.

- Ej, zaczekaj, gdzie się wybierasz? - spytał głupio.

- Była umowa, więc spełniam jej warunki - powiedziałam bardzo stanowczo.

- Sekundkę, zapłacę rachunek i Cię odprowadzę.

- Co?! - wydarłam się na całą kawiarnię.

Nie chcę mieć z tym idiotą nic wspólnego, a on mi tylko to utrudnia. Poza tym jak moi rodzice by mnie zobaczyli z chłopakiem... W sumie to od kiedy ja się nimi przejmuję? Nieważne. 

Z zamyśleń wyrwał mnie brunet.

- Idziesz czy będziesz tu tak stała?

To jest najbardziej irytujący człowiek świata.

- Tak, będę tutaj stała, bo nikt nie będzie mi rozkazywał!

- Niech zgadnę... Twoje motto życiowe to: "Nikt nie będzie mi mówił jak mam żyć, bo nikt za mnie nie umrze"?

- Może...

Zayn podszedł do mnie i znowu ta sama bajka... Złapał mnie za nadgarstek i zaczął mnie ciągnąć z całych sił. A do słabych nie należał.

- Może by tak troszkę ostrożniej? Nie wyprowadzasz psa!

- Przepraszam - powiedział z troską.

Zabawne, on używa tego słowa co chwilę, a w moim słowniku one w ogólne nie istnieje.

Po chwili staliśmy  już przed drzwiami mojego domu.

- Mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś. Zgaduję, że muszę już iść - zaczął ze smutkiem.

- Było nawet ok. Tak, zgadłeś, idź już sobie.

- Dobranoc Jade - powiedział, a następnie się do mnie przybliżył.

Ratunku! On chce coś mi zrobić! To na pewno zboczeniec!

Brunet mnie szybko przytulił i odszedł w stronę swojego domu.

Uff, to nie zboczeniec. Choć wiadomo?

- Córciu to Ty? - usłyszałam głos mojej matki.

Cholera. Mam nadzieję, że nie widziała mnie z Zaynem. Ona jest nienormalna. Chciała mnie swatać już w przedszkolu, bo jakiś chłopczyk podał mi klocka. A później prawiła morały, żebym nie robiła nic nie mądrego, bo zajdę w ciąże. Ludzie, ja byłam w PRZEDSZKOLU! No cóż, rodziców się nie wybiera.

- Tsaa... to ja - weszłam do domu udając się od razu na górę.

- Zejdź do nas na kolację, czekamy - powiedziała moja rodzicielka przesłodzonym tonem.

 Posłusznie zeszłam do jadalni. Rodzice siedzieli przy krótszych bokach, a ja usiadłam przy jednym z dłuższych boków stołu. Znajdowało się na nim mnóstwo jedzenia, które wszyscy zajadali z wielkimi, pełnymi miłości i serdeczności uśmiechami.

Od kiedy moja mama robi wspólną kolację, na której jest pełno jedzenia i są wszyscy? Ten dzień jest na serio dziwny. Gdy tylko moi rodzice skończą to przedstawienie to pójdę na górę i położę się spać. Nie chcę więcej niespodzianek. 

- Nałóż sobie tej sałatki, kochanie. Pierwszy raz mi wyszła taka dobra - powiedziała do mnie mama.

- Nie jestem głodna - odpowiedziałam patrząc się na mój pusty talerz, a za chwilę na przeładowane jedzeniem talerze reszty rodziny.

- Ale tego na pewno nie odmówisz! - rzekła, nakładając mi coś na talerz. - Sernik z białą czekoladą!

- Ja sernika na dzisiaj mam dosyć - burknęłam, ku zdziwieniu pary. - Po co w ogóle to wszystko?

- Ale co wszystko? - odezwał się ojciec.

- Ten cały cyrk. Tyle żarcia, sztucznie miła atmosfera...

- Jaki cyrk? Po prostu świętujemy, bo Twój ojciec dostał awans!

No tak. Mogłam się domyślić. Teraz to już w ogóle go w domu nie będzie. Kiedyś było inaczej. Teraz... teraz tylko kariera i bogactwo. Dwa najważniejsze słowa w życiu moich rodziców.

Odeszłam od stołu bez słowa i poszłam do swojego pokoju. Rzuciłam się na łóżku i zaczęłam rozmyślać.

Dlaczego nie może być tak jak kiedyś? Byłam najważniejsza dla moich rodziców, liczyłam się tylko ja i robili wszystko, żebym była szczęśliwa. Spędzałam z nimi mnóstwo czasu, bawili się ze mną, uczyli, tańczyli, śpiewali... wszystko dla córeczki. Wiadomo, że nie jestem już mała i nie będą się ze mną bawili, ale może ja też potrzebuje czasem rodziców? Nie, oczywiście ważniejsza praca, a w domu są tylko, żeby świętować awans. Mogłam się tego spodziewać. I jeszcze ta przybłęda się do mnie przypętała. Mam nadzieję, że chociaż raz zrozumiał moje słowa i nie będzie już za mną łaził.

Kończąc moje przemyślenia zasnęłam.

------------------------

Dodaje rozdział jeszcze raz już poprawiony i z obrazkami. 

Z racji tego, że mnie długo nie było, to następny rozdział dostaniecie już niedługo. ;>

Pozdrawiam, Weron. ♥